YAZIÇI GÜNAHI
(hekayə əvəzi)
Gecələr qucağıma qısılıb, özümdən uydurub danışdığım növbənöv nağılları dinləyə-dinləyə yuxuya getməyə alışmış balaca Rüstəm gecələrin biri, nağıl bitib başa çatanda və mən qolumu artıq yuxulamış körpənin başının altından sivrib, o biri otaqda yolumu gözləyən yarımçıq əlyazmalarıma qayıtmaqdan ötrü ehmalca ayağa qalxanda, gözlərini açdı, başını yastıqdan ayırıb oyaq səslə:
- Hara gedirsən? – deyib yarıyuxulu gözlərini üzümə zillədi.
Mən astaca:
- Yazmalıyam, – dedim, - sən yat.
Rüstəm dikəlib yerinin içində oturdu, dodaqlarını büzə-büzə:
- Sən hər gecə belə eləyirsən, – deyib balaca əlləriylə içi yaşla dolan gözlərini ovdu.
Yatağa əyləşib onu bağrıma basdım, saçlarından öpdüm:
- Nağıl bitdi axı?! Mənimsə yazım yarımçıq qalıb, – dedim.
Rüstəm sakitləşdi, yerinə uzanıb yorğanı başına çəkdi. Mən ayağa qalxdım, qapını açanda, Rüstəm yenə dikəlib yerinin içində oturdu, bu dəfə kin və intiqam dolu gözlərlə üzümə zilləndi, yaşına yaraşmayan əkabir kişi səsiylə:
- Sənin o yazın nə vaxt bitəcək? - dedi.
Mən, mənasını özüm də anlamadığım, qəribə bir qəddarlıqla:
- Heç vaxt, - dedim. - Axı sənin anan yazıçıdı…
Sonra bu sözdən özüm də qəhərlənə-qəhərlənə, bu qəhərin səbəbini anlamaya-anlamaya qapıya sarı yönəldim.
Rüstəm ağır zərbə almış kimi, özünü yastığın üstünə buraxdı, yorğanı sinəsinə çəkib gözlərini yumdu.
Otağın yarıqaranlıq sakitliyinə ölüm havası sızdıran bu qəfil açıqlamdan dolmuş gözlərimi uşaq görməsin deyə, torşerin işığını keçirdim.